مصاحبه اختصاصی پایگاه خبری تحلیلی نور خبر با حاج داود محمدزاده موسس و مدیر، خانه مهدی شهرستان محمودآباد/ بخش اول

نور خبر:  خانه مهدی چگونه شکل گرفت؟ فلسفه آن چیست؟ و چرا شما به این جمع بندی رسیدید که چنین اتفاقی را رقم بزنید؟

حاج داود محمدزاده: با عرض سلام و ادب و احترام و همچنین خیر مقدم خدمت شما. خانه مهدی همانطور که مستحضرید با نام فرزندم که در سال 1380 بدنیا آمد، و در حالی که دو روز بیشتر از سنش نگذشته بود، او را به یکی از دوستانی که فاقد فرزند بود تحویل دادیم. این بچه هم در یک کانون گرم و خانواده معنوی رشد پیدا کرد تا اینکه در سال 1388، همانطور که عاشق وطن و سرزمین و خدمت و روحیه فداکاری در وجودش نهادینه شده بود، به مناطق جنگی می رود و موقع برگشت همراه 6 نفر از جانباختگان راهیان نور جان به جان آفرین تسلیم می کند و ما هم از همان سال در صدد شدیم، که به نام او یک کار مشابه که برای آن خانواده انجام دادیم انجام بدهیم. یک ماموریتی به این فرزند داده شد که یک مرکز نگهداری با همان مقطع سنی ایشان و با همان نام ایشان (چون در نیمه شعبان سال 1380 به دنیا آمد به نام مهدی شد) این مرکز با نام خانه مهدی تاسیس گردید. با همان بچه هایی که در حد سنی خودش بودند.

نور خبر: من اینطور متوجه شدم، زنده یاد آقا مهدی ما فرزند خوانده خانواده دیگری بود، درسته؟

حاج داود محمدزاده: بله. ما بعد از تولد، ایشان را به خانواده دیگری دادیم. از دوستان ما بود و فاقد فرزند بودند. با هم هماهنگی کردیم و این فرزند را تحویلشان دادیم. و ایشان چون چند سال فاقد فرزند بودند به اتفاق قرار بود در سن 8 تا 10 سالگی (کلاس چهارم یا پنجم) با او صحبت کنبم و وضعیتش را بگوییم که داستان زندگیش چی بوده. چون فرزند ما بود ما این خانه را به نام او تاسیس کردیم.

نورخبر: قبول دارم این اتفاق تلخ و دردناکی است، اما چطور شد شما به این باور رسیدید این بچه ها را جمع کنید و این بچه ها از کجا آمدند؟

حاج داود محمدزاده: ما حتی خودمان هم نمیدانستیم که همچین اتفاقی قرار است بیفتد و من اولین صحنه ای که با جنازه بچه رو به رو شدم. چون آنها در مسیر برگشت با کاروان سپاه بودند الان هم پرونده شهادتشون هست. چون ایشون زمانی که می رفت خیلی اشتیاق داشت سرزمینی که فداکاری شهدا به گوشش خورده بود و عنوان کرده بود می خوام برم اونجا شهید بشوم و سوغاتی هاش مین و مهر و اسباب و ادوات جنگی بود. زمانی که داشت بر می گشت می گفت یعنی یک مین نیست که من بروم رویش شهید بشوم. همچین تفکری داشت. و ما فکر کردیم هدفی که داشتیم که چراغ خونه شخصی را روشن کنیم اما وسط کار ناامید شدیم و این هدف ما به سر انجام نرسید و احساس کردیم با این کار می توانیم کار دیگری انجام بدهیم که بهتر و پرثمرتر باشد و لذا نگهداری از این مقطع سنی را انجام دادیم.

نورخبر: این پسران را از کجا شناسایی کردید؟ آیا در یک مقطع زمانی یا سیکل زمانی بود آمدنشان؟

حاج داود محمدزاده: بله. ما مجوز را از سازمان بهزیستی گرفتیم یعنی ابتدا با تشکیل موسسه خیریه و بعد با هدف نگهداری از کودکان بد سرپرست و بی سرپرست مجوز را گرفتیم. سازمان بهزیستی با توجه به داشته ها و آورده ها و توانمندی های ما این مجوز را صادر کرد، سازمان بهزیستی با توجه به حکم دادستانی که این فرزندان را به سازمان می دهد و سازمان هم این بچه ها را به مراکز خصوصی اینچنینی می دهد. قبلا به صورت ایتام خانه بود و  ما بر اساس اصل 44 بند ج به عنوان بخش خصوصی مجوز را گرفتیم و سازمان این فرزندان را به ما داد. روز اول 6 تا فرزند را به ما دادند. یک عده به مرور زمان به صورت مقطعی آمدند و تحویل خانواده های درجه یک و دو شان داده شد.

نورخبر: با این حساب تعداد بچه هایی که وارد خانه مهدی شدند با توجه به آنهایی که رفتند کلا چند نفر می شود؟

حاج داود محمدزاده: ظرفیت ما 15 نفر است در مقطع سنی 7 الی 12 سال، ولی چون این مرکز به شکل یک خانواده است مانند برادر خواهر و فرزند، وقتی این بچه ها به 12 سال رسیدند از این مرکز نمی روند و اینجا    می مانند. تا سن 18 سال و بعد از 18 سال هم یک وظیفه ای نسبت به این بچه ها داریم و انشالله انجام وظیفه می کنیم.

نورخبر: غیر از فرزند خوانده های این مجموعه خودتان فرزندی دارید؟

حاج داود محمدزاده: من دو پسر دارم یکی ازدواج کرده و دیگری دانشجو است و دختر دیگری هم دارم که ایشان هم دانشجو است.

نورخبر: نگاه بچه های شما چه بوده؟ آیا همراه بودند یا بعضا اعتراضی داشتند که بابا شما چرا این کار را کردید و چرا برادر ما را دادید؟

حاج داود محمدزاده: ما خودمان هم از این اتفاق ناراحت شدیم و فکر کردیم نکنه به خاطر اشتباهی که کردیم داریم از جانب خدا تنبیه می شویم اما وقتی بچه ها نیت ما را فهمیدند و بقیه بچه ها هم به پسر های ما داداش می گویند  رضایت دادند و عین یک خانواده زندگی می کنیم.  بچه های ما به گونه ای تربیت شدند که  با این موضوع کنار امدند و هیچ نگرانی و اعتراضی ندارند و مثل یک اصل در خانواده شده و در انجام کار خیر از هم پیشی می گیرند.

نورخبر: جناب محمد زاده برآورد هزینه ماهانه شما چقدر است و چه میزان از کمک مردمی است؟ یعنی کمک ها به صورت سیستماتیک است یا به صورت اتفاقی و جسته گریخته می باشد؟

حاج داود محمدزاده: ما در ابتدای کار به آورده خودمان اتکا کردیم و این اطمینان را داشتیم که همشهریان ما کمک می کنند و در کنار ما هستند اما به مرور زمان متوجه شدیم که ما تنهاییم و مردم در حد خوراک و پوشاک و بیشتر خوراک و به نیت امواتشان می خواهند کمکی کنند. هنوز هم خیلی ها این برایشان قابل باور نیست که ما اینجا 11 نفر پرسنل حقوق بگیر و بیمه شده داریم. از همه این هزینه های جاری، سازمان بهزیستی به عنوان متولی این کار فقط مبلغی حدود 15 الی 20 درصد را  پرداخت می کند. در حالی که هزینه ی اینجا با توجه به حقوق و بیمه پرسنل حدود 15 میلیون است و با توجه به رنج سنی کودکان و خواسته هاشون که مستحضر هستید روز به روز با توجه به عرف چقدر بالاتر می رود. علاوه بر این بار زندگی در یک خانواده ای که در حال ارتقاء و پیشرفت در زمینه های علمی و فرهنگی و ورزشی هستند و در واقع هزینه ها روز به روز بیشتر می شود و من مد نظرم این هست که این مرکز را از این شهر به یکی از شهرهای مجاور ببرم که فرهنگ خیریه در آنجا بیشتر است.

نورخبر: پرسنلی که دارید تخصصشان چیست و چه کارهایی را در اینجا انجام می دهند؟

حاج داود محمدزاده: پرسنل به انتخاب و معرفی ما هستند و تاییدشان با سازمان بهزیستی است و همگی دارای مدارک عالیه و دارای مهارت و تخصص مرتبط و دارای مدارک کارشناسی به بالا هستند. اما این بچه ها در فضای کوچکی هستند و نیاز به زمینی به عنوان فضای بازی دارند و من در پی تهیه زمینی در مجاورت اینجا برای بازی و تخلیه انرژی این بچه ها هستم چون نمی توانیم آنها را در یک فضا محسور کنیم و یکی از نیازمندی های اصلی ما است. ما بچه ها را با ماشین شخصی بیرون می بریم که دور از شان این بچه ها است چون خیلی بیشتر از سازمان های این چنینی، بچه ها را به اردو و تفریح و سفر به خصوص خارج استانی می بریم. هدف ما خیلی والاتر از مراکز مشابه است ما  می خواهیم شاهد پیشرفت مدیریتی این بچه ها باشیم و این بچه ها را صحنه های علمی و سیاسی و ورزشی ببینیم. اینها رویکرد اصلی ماست تا این بچه ها بتوانند جامعه را نگه دارند و از این افرادی بسازیم که جامعه را در دست خود بگیرند.  با توجه به شرایطی که الان داریم رسیدن به آن نقطه بسیار ضعیف است.

نورخبر: من احساس می کنم مسولین خیلی پررنگ عمل نکردند. آیا از مسولین کسی به اینجا آمده؟ آیا نماینده ها به اینجا آمدند و خدمات زیر ساختی و تسهیلاتی را فراهم کردند؟

حاج داود محمدزاده: من می ترسم شما به خاطر نگاه بومی گرایانتون صحبت من را منتشر نکنید.  نماینده شخصی است که باید نظارت کند و کمک کند چون ما نهاد شبه اداری و دولتی هستیم و فقط وظایف به ما انتقال داده شده و ما هیچ توجهی از مسولین خصوصا نماینده ها که وظیفه اصلیشان بررسی کمیت ها و کاستی ها و رفع آنها است ندیدیم. ما سه نماینده عوض کردیم که هیچ کدام توجهی نداشته و هیچ کدام از نماینده ها در اینجا حضور پیدا نکردند.

نورخبر: آیا صحبت پایانی دارید؟

حاج داود محمدزاده: افتخار ما به مردم است چون همیشه مردم در همه جا به داد هم می رسیدند. ما از مسولین انتظاری نداریم چون در آنها این دلسوزی را نمی بینیم اما این مردم هستند که حتی با بضاعت مالی کم شرمنده شان هستیم و با توانایی کمشان حتی با اینکه نیازمندی ما را مرتفع نمی کنند اما به ما توجه دارند و این برای ما یک انگیزه مضاعف است. این فرزندان به ما نیاز ندارند و ما به آنها نیاز داریم چون رزق و روزی آنها توسط خدا تامین شده است و فرزندان نیک خدا هستند. خدا به آنها توجه دارد و با اشک آنها زمین به لرزه در می آید و خدا برای آنها ارزش قائل شده. ما از مردم ممنونیم ولی این انتظارات مارا برآورده نمی کند و انتظارات خود را گفتیم که برای رسیدن این بچه ها به جایی که ایده آل است نیاز های اساسی داریم و ما مردم را برای برآورده کردن نیاز های اساسی از مردم کمک می خواهیم . به خصوص از مردم شهر های همجوار کمک می خواهیم چون اکثر این بچه ها از آمل، نور، تنکابن، ساری، بهشهر و بابل هستند. و این مرکز فقط از لحاظ شکلی اینجا بنا شده و ما خدمتگذار بچه ها هستیم پس این نگاه بومی گری را کنار بگذارند چون این بچه ها متعلق به استان مازندران هستند.

از شما و پایگاه نورخبر سپاسگزارم و امیدوارم  این مصاحبه بتواند کمکی به این بچه ها بنماید.